Η έμπνευση του παρελθόντος

Ποιος είπε ότι οι φιλόλογοι δεν μπορούν να γίνουν ποιητές; Η Aislinn Melchior, Assistant Professor κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστημίο Puget Sound, το οποίο βρίσκεται στις ακτές του Ειρηνικού (βλ. φωτογραφία), είναι σίγουρα και τα δύο. Το παρακάτω ποίημά της δημοσιεύτηκε αυτό το μήνα στο περιοδικό Amphora, το οποίο εκδίδεται από το American Philological Association. Αν και η ποίηση και οι κλασικές σπουδές έχουν δει και καλύτερες εποχές από τη σημερινή, στο Νέο Κόσμο όλο και αυξάνονται οι ένθερμοι οπαδοί των Ελληνικών και Λατινικών γραμμάτων.   

Kalypso

I am the end of song,

The anti-Muse,

Cessation of thought,

The reef that is woman.

Narrative is a ship

That sails by these benching sands.

My name veils the slow dearth of

   words,

The stuttering failure of Odysseus'

   voice,

Who came here draped in poetry

Like the briny weed that wraps

A shipwrecked corpse

When washed ashore.

He remembers some things 

   perhaps,

Enough to cry, and taste that salt.

It stirs some fond recollection

Of reefing the sails, and making

   fast

The linen, and the story he spun

   out of

That storm, about the black pall of

   the waves.

My name is Kalypso.

I conceal, and I cover,

More muffling than the glebes

  of Troy,

For to fall on this land, one falls

   alone.

There is no song here.

Just the empty foam of love

On the sanded shore, and

The stories steering far off

On the horizon.